Μια γουλιά νερό, λίγα δευτερόλεπτα για την απαραίτητη αυτοσυγκέντρωση, ένα «παιδικό» χαμόγελο αμέσως μετά, και ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε την τελευταία του ομιλία ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια από τις πιο έντονες πολιτικές σημειολογίες στη σύγχρονη ιστορία.
Χωρίς να πήρα ξαφνικά το χρίσμα του έγκριτου πολιτικού αναλυτή, μπορώ να συμπεράνω ότι αυτό το ξεκίνημα χωράει πάρα πολλά και σημαίνει πάρα πολλά. Σημαίνει πολλά για αυτά που προηγήθηκαν, για όσα έζησε ως πρωθυπουργός, όπως το άνισο -και σήμερα ξεχασμένο- ξύλο με τους θεσμούς, το οποίο μου περιέγραψε αρκετά γλαφυρά πριν λίγες εβδομάδες η Έφη Αχτσιόγλου, όπως η νύχτα που το «Όχι» του Δημοψηφίσματος έγινε «Ναι», όπως και η σκληρή πραγματικότητα της διακυβέρνησης και της πρώτης φοράς Αριστερά.
Ο Τσίπρας το επανέλαβε και σήμερα, με λόγια που μπορεί να ακούγονται φασόν πια στα κουρασμένα αυτιά των Ελλήνων ψηφοφόρων που πήγαν κατά το ήμισυ να ψηφίσουν στις κάλπες της 25ης Ιουνίου. Το κλίμα των θεσμών ήταν εχθρικό.
«Είχαν τιμωρητική διάθεση», είπε σήμερα σε μια αποστροφή του λόγου του. Επαναλαμβάνω, αυτά σήμερα ακούγονται περσινά, προπέρσινα ξινά σταφύλια, αλλά δεν παύουν να είναι πραγματικότητα.
Το ανεπαίσθητο χαμόγελο σημαίνει και άλλα τόσα, εξίσου δυσοίωνα για το μέλλον της παράταξης (και όποιας/όποιου αναλάβει). Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως μου εκμυστηρευόταν ο Μαξιμιλιανός πριν τις πρώτες κάλπες, είναι βαθιά τσιπρικό κόμμα. Αυτό δεν είναι κάτι που έχει αντιληφθεί μόνο η pro-Tsipras, Ντόρα Μπακογιάννη.
Είναι η αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι ότι δύσκολα, το κόμμα θα ξαναέβλεπε μεγαλύτερα ποσοστά από αυτό το ασθμαίνον, σχεδόν 18% που είδαμε την Κυριακή, με τον ίδιο αρχηγό. Είναι παράδοξο; Είναι ο ορισμός του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»; Είναι. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον γνωρίσαμε τα τελευταία οκτώ χρόνια.
Στα μάτια μου, ο Αλέξης Τσίπρας είχε εγκαταλείψει τη δίψα για διακυβέρνηση από το 2019. Τον είδαμε να θέλει λυσσαλέα την εξουσία το 2015 και να την παίρνει. Ύστερα τον είδαμε χωρίς ίχνος αυτής της λύσσας το 2019. Και το 2023. Ακόμα και μετά τη βραδιά-σοκ της 21ης Μαΐου.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ελπίζω από την καρέκλα του αντικειμενικού και του ψύχραιμου, είναι περίεργο, έως και άδοξο, ο Αλέξης Τσίπρας να αποτελέσει παρελθόν από τα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Μιας χώρας στην οποία, τα τελευταία πενήντα χρόνια, μακροημέρευσαν άλλοι και άλλοι πολιτικοί, ταυτισμένοι με σκάνδαλα, με το βαθύ κράτος κ.ο.κ.
Από την άλλη, όπως επίσης είπε σήμερα στο Ζάππειο, ίσως θέτει κι ένα επίσης πρωτόγνωρο για τα ειωθότα παράδειγμα. Του να καταλαβαίνει ένας πολιτικός πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνει στην άκρη, και να δώσει το παράδειγμα.
Το σίγουρο είναι ότι τα πραγματικά δύσκολα για τον ΣΥΡΙΖΑ ξεκινούν τώρα. Είπαμε, αυτός είναι άλλος ένα τρόπος να μεταφράσει κανείς το ανεπαίσθητο ξεφύσημα του Αλέξη Τσίπρα, νωρίτερα στο Ζάππειο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
