Η συναυλία των IDLES στο Release Athens στις 18 Ιουνίου ήταν μια από εκείνες τις βραδιές που σε ταρακουνούν – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή, ήταν ξεκάθαρο ότι δεν επρόκειτο απλώς για ένα ακόμη live, αλλά για μια τελετουργία έντασης, αλήθειας και ενέργειας.
(Aπό τον Ορέστη Σεφέρογλου)
Release Athens: Το backstage του κορυφαίου φεστιβάλ μέσα από τα λόγια των ανθρώπων του
Οι Glass Beams ήταν η αποκάλυψη. Σιωπηλοί, μασκοφόροι, με ένα vibe σχεδόν πνευματικό, μας παρέσυραν σε έναν πολυεπίπεδο ήχο που έμοιαζε να έρχεται από άλλο χωροχρόνο. Βρισκόσουν κάπου ανάμεσα σε ένα ινδικό παζάρι και μια ψυχεδελική σεζόν στο Laurel Canyon. Το set τους είχε έναν ρυθμό σχεδόν τελετουργικό. Δεν χρειάστηκαν λέξεις. Μόνο οι κιθάρες, το sitar-style delay και τα groovy μπάσα τους. Ήταν η πιο ήρεμη στιγμή της βραδιάς και ταυτόχρονα μια από τις πιο ισχυρές.
Η εμφάνιση των IDLES στο Release Athens Festival ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια δυνατή συναυλία. Ήταν μια συλλογική εμπειρία έκρηξης, ενθουσιασμού και τελικά κάθαρσης. Ακόμα κι αν δεν γνώριζες τη μουσική τους, παρασυρόσουν αβίαστα από τον παλμό του πλήθους και την ανεξάντλητη ενέργεια. Δεν μπορείς καν να ξεχωρίσεις ποιο μέλος της βρετανικής μπάντας ξεχώρισε. Ήταν όλοι μαγικοί.
Ο Joe Talbot, πιστός στον εαυτό του, τα έδινε όλα – με μια ειλικρίνεια που δεν γίνεται να μην σε συγκινήσει. Δεν είναι «ροκ σταρ», είναι ένας άνθρωπος που μοιράζεται τον πόνο, την οργή και την αγάπη του για τον κόσμο, χωρίς φιλτράρισμα. Με τη γνώριμη ορμή τους, το κοινό μετατράπηκε σε μάζα – σώματα, φωνές, ρυθμός. Κάποια στιγμή ανάμεσα στα τραγούδια, με τα φώτα να χτυπούν στο κοινό, ο Joe Talbot φώναξε:
“Viva Palestina!”
Και η απάντηση ήρθε σαν κύμα: Χιλιάδες φωνές να επαναλαμβάνουν, να φωνάζουν, να ενώνουν. Μια κραυγή που ακουγόταν πιο δυνατά από κάθε riff. Ήταν στιγμές που η μουσική συναντούσε το νόημα. Όχι αφηρημένα – πολύ συγκεκριμένα.
Στο “Danny Nedelko” έγινε χαμός. Κυριολεκτικά. Το κοινό εκτοξεύτηκε. Όλοι μαζί – σαν να γνωριζόμασταν από πριν. Τα φωνητικά από κάτω κάλυπταν τα ηχεία, τα χέρια στον αέρα, ο κόσμος τραγουδούσε για έναν φίλο, για κάθε “outsider”, για κάθε άνθρωπο που αρνείται να φοβηθεί ή να σιωπήσει.
Και αν τα δικά μου λόγια σας φαντάζουν γενικολογίες, ιδού και τι μου έγραψε -οταν τον ρωτησα για το χθεσινό live- ο φίλος Γαβριήλ, συναυλιακός βετεράνος και ένας εκ των δύο παραγωγών του εξαιρετικού podcast United Fiasco (https://open.spotify.com/show/38344xwTvKVS9V6wTYsCHD).
Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να αποδείξεις ότι είσαι το πιο δυνατό συγκρότημα της πιάτσας αυτή τη στιγμή, σ έναν ήχο που λίγο-πολύ εσύ όρισες. Αυτό το (post) punk-o-indie με αρκετά pop ηλεκτρονικά χορευτικά σημεία (πλέον). Οι Idles είναι τιτάνες. Η υπερβολή στην υπηρεσία της αλήθειας; Ίσως. Αλλά ποιος ενδιαφέρεται για τις λέξεις στην τελική.
Όσοι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε το συγκρότημα από το Bristol στη διήμερη εμφάνισή του στο θέατρο Βράχων, το 2023, συζητούσαμε ότι είναι η τελευταία φορά που τους βλέπουμε σε μία «μικρή» σκηνή. Οι Idles ήταν καταδικασμένοι να γίνουν τεράστιο συγκρότημα που θα έκανε μεγάλες αρένες να πηγαίνουν πάνω κάτω.
Σε μια εποχή όπου ένα τεράστιο πέπλο αυταρχισμού, σαδισμού και απολυταρχίας, απλώνεται από τις ΗΠΑ, μέχρι την Παλαιστίνη, το Ιράν και την Ελλάδα, μια συναυλία με τα χαρακτηριστικά αυτής των Idles στο Release είναι απολύτως απαραίτητη. Η punk ορμή με ροκ εξτραβαγκάνζα και πολιτική -ξεκάθαρη-θέση, πάτησε τα κεφάλια μας και τα αυτιά μας σα να μην υπήρχε αύριο. Όπως η μπότα του Τάλμποτ χτυπάει το σανίδι στην έναρξη του Colossus και φτύνει: “They laugh at me when I run. I waste away for fun. I am my father's son. His shadow weighs a tonne … I'm like Stone Cold Steve Austin, I put homophobes in coffins. I'm like Fred Astaire, I dance like I don't care. I'm like Ted DiBiase, I win no matter what it costs me. I'm like Evel Knievel, I break bones for my people”.
Η Αθήνα αγκάλιασε τους IDLES με πάθος. Και εκείνοι ανταπέδωσαν με μια από τις πιο τίμιες, ενεργητικές και δυναμικές εμφανίσεις που έχουμε ζήσει εδώ και χρόνια.
Φύγαμε ιδρωμένοι, κατάκοποι, αλλά κάπως πιο ανάλαφροι. Γιατί για μερικές ώρες, σε μια σκηνή δίπλα στη θάλασσα, νιώσαμε όλοι λίγο πιο ελεύθεροι. Και αυτό, τελικά, είναι το πιο πολιτικό πράγμα απ’ όλα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
