Με την ηρεμία που μας «χαρίζουν» οι πέντε ημέρες απόσταση από τη μεγαλειώδη διαδήλωση στο Σύνταγμα για τα Τέμπη και τα όσα συνέβησαν εκεί, με τους παλμούς να έχουν πέσει και την αδρεναλίνη να έχει δώσει τη θέση της στην ήρεμη σκέψη, είναι η κατάλληλη στιγμή για ένα, πρώτο μίνι - απολογισμό και φυσικά για κάποιες απαραίτητες επισημάνσεις.
Ό,τι γράψω δεν είναι ανάλυση από την ασφάλεια του γραφείου μου. Ήμουν εκεί. Βρέθηκα ανάμεσα σε χιλιάδες οργισμένους ανθρώπους αλλά και στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων.
Είδα με τα μάτια μου και κατέγραψα αυτά που άλλοι είδαν (στην καλύτερη) από μακριά και (στη χειρότερη) από βίντεο στα κανάλια και τα social media, και παρ' όλα αυτά κραυγάζουν σαν να είναι οι κάτοχοι της «μόνης αλήθειας».
Κεφάλαιο 1: Σύγκρουση ή ειρηνική διαμαρτυρία;
Στις 28 Φεβρουαρίου 2025 στο Σύνταγμα είδαμε - κατά πάσα πιθανότητα - τη μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει ποτέ στην Αθήνα, ενδεικτικό της οργής που υπάρχει στην κοινωνία για τη συγκάλυψη στο έγκλημα των Τεμπών.
Μεταπολιτευτικά, οι μοναδικές συγκεντρώσεις που ενδεχομένως να μπορούν να την «κοντράρουν» σε μέγεθος είναι αυτή που είχε γίνει το 1974 στην πρώτη επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και ίσως κάποια από τις μεγάλες αντιμνημονιακές με αυτήν της 5ης Μάη του 2010 (με τα όσα τραγικά έγιναν στη Marfin) να είναι η πιο πιθανή.
Και οι δύο, ωστόσο, ήταν πορείες και όχι συγκεντρώσεις και έτσι το «μέτρημα» είναι δυσκολότερο καθώς ο κόσμος βρισκόταν σε κίνηση.
Προδικτατορικά, ίσως, να μπορούν να συγκριθούν μαζί της μόνο κάποιες από τις συγκεντρώσεις στα «Ιουλιανά» αλλά και πάλι τα (αριθμητικά) στοιχεία που έχουμε για αυτές δεν είναι τόσα πολλά που να μας κάνουν να μιλάμε με σιγουριά.
Επίσης, επειδή κάπου το είδα γραμμένο, δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με την ημέρα που απελευθερώθηκε η Αθήνα από τους Ναζί καθώς εκείνο ήταν ένα λαϊκό ξέσπασμα, μία αυθόρμητη αντίδραση χαράς όπου άπαντες βγήκαν από τα σπίτια τους και όχι μία οργανωμένη συγκέντρωση, ένα προκαθορισμένο ραντεβού.
Πάμε τώρα στο ερώτημα του «κεφαλαίου». Εδώ οι απαντήσεις αναγκαστικά θα είναι υποκειμενικές ανάλογα με την ιδεολογική ταυτότητα των ανθρώπων που κατέβηκαν στον δρόμο.
Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν πως μέσα από τις συγκρούσεις παράγεται πολιτικό αποτέλεσμα (αναλαμβάνοντας, παράλληλα, και το κόστος της επιλογής και της δράσης τους) και εκείνοι που θεωρούν πως μία καθολικά ειρηνική διαδήλωση στέλνει πιο ηχηρό μήνυμα.
Σε αυτό δε χωράνε πολλές αναλύσεις και η κάθε πλευρά έχει προφανώς τα δικά της πειστικά (ή και όχι) επιχειρήματα. Δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτούς που λένε πως μόνο όταν μία συγκέντρωση έχει ειρηνικό πρόσημο η εξουσία λαμβάνει το μήνυμα που στέλνει ο λαός.
Ούτε μπορείς να μην ακούσεις εκείνους που λένε πως ο τελευταίος που κατάφερε να αλλάξει κάτι με ειρηνικό τρόπο ήταν... ο Γκάντι αλλά και αυτός πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος μέχρι να κάνει την (βρετανική) εξουσία να τον ακούσει.
Κεφάλαιο 2: «Προβοκατορολογίας» το ανάγνωσμα
Τα περί προβοκατόρων έχουν βαθιές ρίζες στην πολιτική ιστορία του τόπου. Βασική ευθύνη για αυτό φέρει το ΚΚΕ το οποίο σε κρίσιμες και ηρωικές εποχές για το ίδιο δε δίσταζε να χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο ακόμα και σε βάρος δικών του ανθρώπων.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του αγωνιστή Νίκου Πλουμπίδη ο οποίος κατηγορήθηκε από το ΚΚΕ ως πράκτορας και χαφιές της Ασφάλειας. Και να σκεφτεί κανείς πως όταν ο Πλουμπίδης πληροφορήθηκε για εκείνη την ανακοίνωση που τον κατηγορούσε για χαφιέ είχε πει πως «για να το λέει το Κόμμα θα έχει τους λόγους του»!
Αντίστοιχο παράδειγμα είναι και η περιβόητη «Πανσπουδαστική Νο 8» όπου όσοι είχαν ξεκινήσει την κατάληψη του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973 χαρακτηρίζονταν ως οι «350 πράκτορες του Ρουφογάλη», του τότε διοικητή της ΚΥΠ, δηλαδή! Μέσα σε εκείνους τους «350 πράκτορες», μάλιστα, ήταν και ο Διονύσης Μαυρογένης, ένας από τους πιο δραστήριους φοιτητές εκείνη την ταραγμένη περίοδο που βρισκόταν διαρκώς στο στόχαστρο της χούντας.
Μόλις τον Νοέμβρη του 2023 στην έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ για τη μεγάλη φοιτητική εξέγερση («Πολυτεχνείο Νοέμβρη 1973 – Έμπνευση, γνώση και στήριγμα για τους λαϊκούς ξεσηκωμούς του μέλλοντος», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή) έγινε λόγος για «ατεκμηρίωτη και αποπροσανατολιστική» αναφορά στους «350 πράκτορες του Ρουφογάλη».
Μεταπολιτευτικά τα περί «προβοκατόρων», έτσι γενικά και αόριστα χωρίς να στηρίζονται κάπου αυτές οι κατηγορίες, υιοθετήθηκαν από μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς έναντι του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου.
Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα επικίνδυνο πολιτικό παιχνίδι που η βάση του είναι ο «έλεγχος του δρόμου» αλλά και ο λεγόμενος «εισοδισμός» που έχει να κάνει με το ποια παράταξη θα «καρπωθεί» τους νέους ανθρώπους που αποφασίζουν να βγουν στον δρόμο και να αγωνιστούν.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια η κουβέντα περί «προβοκατόρων» είχε περιοριστεί σε κάποιο βαθμό, ωστόσο, φαίνεται πως τα παλιά «σπορ» δεν ξεχνιούνται εύκολα και το χειρότερο είναι πως, στις ημέρες μας, υιοθετούνται από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα του τι ακριβώς λένε.
Κεφάλαιο 3: Η «ασφαλιτολαγνία» ως κοινωνικό σύμπτωμα
Ποιοι είναι αυτοί που συγκρούστηκαν στο Σύνταγμα την περασμένη Παρασκευή; Προβοκάτορες; Ασφαλίτες; Μπαχαλάκηδες που δεν έχουν τι να κάνουν στη ζωή τους και αποζητούν το χάος και την καταστροφή; Χουλιγκάνια;
Αυτοί που συγκρούστηκαν με τα ΜΑΤ ήταν Αναρχικοί και ήταν και μεγάλοι πυρήνες οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ ακόμα και του Ατρόμητου. Και το δηλώνουν τόσο ξεκάθαρα και τόσο ανοιχτά που είναι να απορεί κανείς γιατί προκλήθηκε (ξανά) όλη αυτή η κουβέντα.
Οι Αναρχικοί ήταν εκεί με τα πανό τους. Ώρες μπροστά στη «Μεγάλη Βρετάνια», να περιμένουν να ολοκληρωθεί η συγκέντρωση και μετά να κάνουν αυτό που είχαν σχεδιάσει στις κλειστές συνελεύσεις των ομάδων και των συλλογικοτήτων τους. Το ίδιο και οι πυρήνες των οργανωμένων οπαδών. Στη συντριπτική τους πλειονότητα νέα παιδιά από 16 έως 20-22 ετών.
Όλοι αυτοί περίμεναν να τελειώσει και η Μαρία Καρυστιανού την ομιλία της, περίμεναν (αναγκαστικά) να «σπάσει» λίγο ο κόσμος και όταν εκείνοι έκριναν επιτέθηκαν στις δυνάμεις των ΜΑΤ που βρίσκονταν στη ράμπα της Βουλής, μπροστά από το άγαλμα του Βενιζέλου.
Το γιατί τα ΜΑΤ δεν επενέβησαν νωρίτερα είναι κάτι που, επίσης, δε σηκώνει ιδιαίτερη κουβέντα. Μέσα σε τόσο κόσμο (με τέτοια πυκνότητα) δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Θα μετρούσαμε νεκρούς σήμερα.
Η σύγκρουση ήταν καλά οργανωμένη και προαποφασισμένη. Δεν αποκαλύπτω κάτι. Ανοιχτές θύρες παραβιάζω. Όταν έχεις μαζί σου πάνω από 100 μολότοφ έχεις πάει αποφασισμένος να συγκρουστείς και, μάλιστα, σκληρά. Και εδώ ακριβώς είναι το φοβερό με τους «ασφαλιτολάγνους». Πως θεωρούν ότι όλα αυτά τα άτομα (προσωπικά υπολογίζω το συγκρουσιακό κομμάτι της συγκέντρωσης σε πάνω από 1000 άτομα) περίμεναν να πάρουν το «οκ» για να ξεκινήσουν από... τους αστυνομικούς της Ασφάλειας!
Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο. Και τι κάνουν για να το αποδείξουν αυτό; Άνθρωποι που είναι ζήτημα αν έχουν πάει σε δέκα πορείες και συγκεντρώσεις στη ζωή τους, ανεβάζουν βίντεο στα social media με τα πρόσωπα νέων παιδιών, τα οποία κατηγορούν ως ασφαλίτες.
Δύο παραδείγματα. Σε ένα από τα βίντεο αυτοί που κατηγορούνται ότι είναι ασφαλίτες - με την κάμερα του κινητού να εστιάζει στα πρόσωπά τους – είναι γνωστοί οπαδοί της ΑΕΚ οι οποίοι δεν κάνουν κάτι, απλά προχωρούν ανάμεσα στους πλήθος! Πιθανότατα, όμως, σε κάποιους δεν άρεσε το ντύσιμό τους.
Σε ένα άλλο βίντεο κατηγορείται ένας νεαρός ότι είναι ο ασφαλίτης - σωματοφύλακας ενός «περίεργου» τύπου. Ο νεαρός αυτός – προφανώς τρομοκρατημένος – με βίντεο που ανέβασε στο TikTοk αποκάλυψε την ταυτότητά του και είπε πως δεν είναι ασφαλίτης. Στα σχόλια τον κατηγορούν πως λέει ψέματα και πως είναι ασφαλίτης. Απίθανα πράγματα, δηλαδή.
Πού θα οδηγήσει αυτό; Την επόμενη φορά, τα νέα αυτά παιδιά, θα είναι τόσο εξοργισμένα που μόλις δουν κινητό να τους καταγράφει θα επιτεθούν δίχως δεύτερη κουβέντα στον κάτοχό του και μετά «γαία πυρί μειχθήτω». Ήδη κάποιες «ψιλές» έπεσαν και την προηγούμενη Παρασκευή.
Κεφάλαιο 4: Υπάρχουν ασφαλίτες στις συγκεντρώσεις – πορείες;
Φυσικά και υπάρχουν αλλά η δουλειά τους δεν είναι να επιτίθενται με μολότοφ στους συναδέλφους τους! Κάπου έλεος δηλαδή. Η δουλειά τους είναι να συγκεντρώνουν πληροφορίες σχετικά με κινήσεις και προθέσεις και φυσικά στην κρίσιμη ώρα (όχι τόσο εν μέσω επεισοδίων αλλά κυρίως μετά από αυτά) να συλλαμβάνουν όσους θεωρούν πως πρωτοστάτησαν στην ένταση.
Νομίζω πως αν έχεις ένα στοιχειώδες IQ δεν περιμένεις ότι αυτή τη δουλειά θα την κάνουν φορώντας τις στολές τους. Θα φορούν ρούχα ανάλογα με αυτών που παρακολουθούν προκειμένου να «χάνονται» μέσα στο πλήθος. Φυσικά αυτό δεν περνάει απαρατήρητο και για τον λόγο αυτό υπάρχουν και τόσες φωτογραφίες «αγνώστων» δίπλα στα ΜΑΤ.
Η προσωπική μου εμπειρία (25 έτη, πλέον) μου έχει δείξει πως αν η αστυνομία θέλει να διαλύσει μία πορεία δε χρειάζεται καμία μα καμία δικαιολογία ή αφορμή.
Καμία ανάγκη δεν έχει η αστυνομία από «δικαιολογίες» για να διαλύσει μία συγκέντρωση. Το έκανε, άλλωστε, και την περασμένη Παρασκευή. Έβγαλε «αύρες» στο Σύνταγμα όταν δε γινόταν, πλέον, το παραμικρό και όταν η τελευταία μολότοφ είχε πέσει τουλάχιστον μία ώρα νωρίτερα.
Το είχαμε δει και σε μία από τις πρώτες πορείες για το έγκλημα των Τεμπών, στις 16 Μαρτίου 2023, όταν στην κάτω πλευρά του Συντάγματος μία διμοιρία των ΜΑΤ, μπήκε ανάμεσα στους διαδηλωτές που απλά περπατούσαν και «διέλυσε» τα μπλοκ.
Το όλο σκηνικό κατέγραψε ο καλός συνάδελφος Κώστας Παπαντωνίου και όταν αργότερα ρωτήθηκε η ΕΛΑΣ για ποιον λόγο έγινε όλο αυτό, επίσημα απάντησε πως αυτή η ομάδα των ατόμων... αργότερα θα προκαλούσε επεισόδια.
Βλέπετε; Καμία δικαιολογία, κανέναν «προβοκάτορα», κανέναν «ασφαλίτη» δεν έχει ανάγκη η Ελληνική Αστυνομία όταν θέλει να διαλύσει μία συγκέντρωση ή μία πορεία. Το κάνει και δε δίνει και λογαριασμό.
ΥΓ1: Αυτοί που έχουν γνώση του δρόμου, περισσότερο και από τις συγκρούσεις, στάθηκαν, σχολιάσαν και προσπάθησαν να αναλύσουν στη συνύπαρξη Αναρχικών και οργανωμένων οπαδών. Αυτό κάποτε δεν ακουγόταν ούτε ως αστείο στα Εξάρχεια. Τώρα, με την κοινωνία να είναι στα κάγκελα, μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
