Πολλά χρόνια τώρα πριν από κάθε μεγάλη γενική απεργία υπάρχει μία έντονη συζήτηση για το αν πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτήν ή όχι εμείς οι δημοσιογράφοι. Ίσως, αυτή η κουβέντα να μην είναι πάντα ορατή στην κοινωνία, σας διαβεβαιώ, ωστόσο, πως εσωτερικά του κλάδου γίνεται... χαμός!
Φυσικά, η ίδια συζήτηση άνοιξε και πάλι τα τελευταία 24ωρα με αφορμή τη γενική απεργία της Παρασκευής για το έγκλημα στα Τέμπη.
Το ερώτημα τέθηκε μετ' επιτάσεως για ακόμα μία φορά. Και έγινε ακόμα πιο έντονο όταν χθες το μεσημέρι η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας έκανε γνωστό πως θα συμμετάσχει στη γενική απεργία. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε, μάλιστα, επιτίθεται στην πλειοψηφία των Ενώσεων του Τύπου που επέλεξαν να μην απεργήσουν.
Στην ίδια ανακοίνωση η ΕΦΕ κάνει σαφές πως οι συνάδελφοι φωτορεπόρτερ θα εργαστούν μόνο για να καλύψουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Αντίθετα με αυτό που πιστεύει ο κόσμος, η συντριπτική πλειονότητα των δημοσιογράφων είναι σκληρά εργαζόμενοι επαγγελματίες (οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν αμείβονται καν καλά). Δεν είναι βολεμένοι σε γραφεία Τύπου, δεν είναι «κολλητοί» με βουλευτές και υπουργούς, δε χαριεντίζονται με την εκάστοτε εξουσία.
Οι δημοσιογράφοι είμαστε κομμάτι του εργαζόμενου λαού οπότε - θεωρητικά πάντα - θα έπρεπε να συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις την ίδια ημέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος με τους υπόλοιπους εργαζόμενους.
Το παράδειγμα με την τραγωδία της Marfin
Οφείλω να ομολογήσω πως μέχρι και τις 5 Μαΐου 2010 ήμουν απόλυτος και κάθετος πως πρέπει να απεργούμε πάντα μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους σε περιπτώσεις γενικών απεργιών. Απόλυτη σιωπή για 24 ώρες (ή και περισσότερο). Απόλυτη όμως. Καμία είδηση πουθενά. Ούτε καν απεργιακή είδηση.
Εκείνη την ημέρα, ωστόσο, άλλαξα γνώμη. Η Ε«Σ»ΗΕΑ, κατά την πάγια τακτική της, είχε δώσει την άδεια να εργαστούν μόνο όσοι δημοσιογράφοι κάλυπταν τις απεργιακές συγκεντρώσεις. Ήμουν ανάμεσα στους συναδέλφους που εκείνη την ημέρα είχαν την ειδική άδεια να εργαστούν προκειμένου να καλύψουν την κινητοποίηση και ένας από τους 15-20 ρεπόρτερ που είδαν να περνούν από μπροστά τους οι μαύρες σακούλες με τις σορούς όσων είχαν χάσει τη ζωή τους μέσα στη Marfin.
Είναι εξαιρετικά οδυνηρό να είσαι δημοσιογράφος, να βρίσκεσαι μπροστά σε μία τόσο συγκλονιστική είδηση, σε μία τόσο σπαρακτική εικόνα, και να μην μπορείς να τη μεταδώσεις. Η απεργία «έσπασε» μετά από 1-2 ώρες αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει.
Η γνώμη μου άλλαξε ριζικά. Υποστήριζα (και υποστηρίζω σθεναρά) την πλευρά που λέει πως οι δημοσιογράφοι οφείλουμε να απεργούμε μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους αλλά παράλληλα είμαστε υποχρεωμένοι να βρισκόμαστε στην καρδιά των γεγονότων, να καλύπτουμε τα όσα συμβαίνουν και να ενημερώνουμε αντικειμενικά (στον βαθμό που ο καθένας μπορεί) τους πολίτες.
Οι δημοσιογράφοι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε τη δουλειά μας ακόμα και όταν απεργούμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η σκληρή αλήθεια.
Τι θα γινόταν αν απεργούσαν οι δημοσιογράφοι την Παρασκευή
Και φτάνουμε στο σήμερα. Σε κάθε απεργία που κάνει η Ε«Σ»ΗΕΑ δημιουργείται το εξής φαινόμενο: Τα ΜΜΕ που σας/μας προσφέρουν αντικειμενική ενημέρωση απεργούν κανονικά και οι συνήθεις απεργοσπάστες συνεχίζουν να εργάζονται σαν να μην τρέχει τίποτα «προσφέροντας» απλόχερα και ανεμπόδιστα (αφού δεν υπάρχει αντίλογος) κυβερνητική προπαγάνδα αντί για ενημέρωση.
Αυτό συμβαίνει πάντα και αυτό θα συνέβαινε και μεθαύριο. Οι δημοσιογράφοι θα απεργούσαμε για να καταγγείλουμε το έγκλημα στα Τέμπη και το κυβερνητικό μπάζωμα (αυτό είναι το πρόταγμα της απεργίας) και οι γνωστοί – άγνωστοι απεργοσπάστες σε κανάλια και ενημερωτικές ιστοσελίδες θα έκαναν ακριβώς το αντίθετο.
Θα έλεγαν πως δεν υπάρχει κανένα έγκλημα στα Τέμπη, πως δεν έγινε κανένα μπάζωμα, θα καλούσαν στα πάνελ τους βουλευτές και υπουργούς και θα μετέδιδαν ίσα – ίσα κάποια εικόνα από το Σύνταγμα και τις υπόλοιπες πόλεις, υιοθετώντας τα νούμερα που θα έδινε η Ελληνική Αστυνομία (ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνο το αμίμητο «30.000 διαδηλωτές» για τη συγκέντρωση του Ιανουαρίου), θα μιλούσαν για «μπαχαλάκηδες» και θα έλεγαν πως όσοι συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις δε ζητούν Δικαιοσύνη για τους 57 νεκρούς των Τεμπών αλλά να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση στη χώρα.
Αυτή θα ήταν η ενημέρωση που θα είχαν οι πολίτες, την ώρα που οι δημοσιογράφοι (που σέβονται την αποστολή και τον ρόλο τους) θα απεργούσαμε.
Τι πρέπει να γίνεται στις απεργίες των δημοσιογράφων
Η λύση σε όλο αυτό θα ήταν μία: Από το πρωί μέχρι και το τέλος των συγκεντρώσεων εικόνα και ειδήσεις αποκλειστικά και μόνο από τις συγκεντρώσεις και θέματα αποκλειστικά και μόνο για τα Τέμπη. Κανείς βουλευτής καλεσμένος σε οποιαδήποτε εκπομπή. Ειδικά αν ανήκει στην κυβερνώσα παράταξη. Κανείς υπουργός καλεσμένος σε οποιαδήποτε εκπομπή.
Μα καλά θα πει κάποιος; Είναι αυτό Δημοκρατία, είναι πολυφωνία; Σωστή ερώτηση και η απάντηση ξεκάθαρη. Είναι ημέρα απεργίας με συγκεκριμένο επίδικο. Αν δεν μπορείς να την υποστηρίξεις καλύτερα να μην την κάνεις.
Επιπλέον, μόλις τελειώσει και η τελευταία συγκέντρωση, μόλις φύγει και ο τελευταίος διαδηλωτής, σταματάνε αυτόματα όλες οι εκπομπές, όλες οι μεταδόσεις ενώ όλες οι ενημερωτικές ιστοσελίδες σταματάνε αυτόματα να ανανεώνουν τη ροή των ειδήσεων.
Αυτή είναι απεργία. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος που μπορούμε να απεργήσουμε οι δημοσιογράφοι.
Μπορεί να το κάνει η Ε«Σ»ΗΕΑ; Φυσικά και δεν μπορεί να το κάνει. Και δεν μπορεί επειδή πάρα πολλά χρόνια τώρα είναι πιο πολύ συντεχνιακό όργανο παρά συνδικαλιστικό όργανο. Έτσι, για όσους αναρωτιούνται, προκύπτουν και τα εισαγωγικά στο Σ των Συντακτών.
Προσωπικά θεωρώ πως δεν μπορεί, έστω και στο ελάχιστο, να κάνει το οτιδήποτε έχει αγωνιστικό πρόσημο. Ακόμα και οι όποιες απεργίες κάνει κατά καιρούς (όπως αυτή την προηγούμενη εβδομάδα) είναι «ντουφεκιές» στον αέρα χωρίς συγκεκριμένη στόχευση. Σαν να... βγάζουν την υποχρέωση ένα πράγμα.
Με δεδομένο, λοιπόν, πως μία απεργία της Ε«Σ»ΗΕΑ την ερχόμενη Παρασκευή θα ήταν όμοια με όλες τις τελευταίες, θα εξυπηρετούσε μόνο τους αντίθετους στόχους από αυτούς που προωθεί η γενική απεργία για τα Τέμπη.
Τουλάχιστον όπως έγιναν τα πράγματα τώρα και οι δημοσιογράφοι δεν απεργούμε, στη «μάχη» της ενημέρωσης θα υπάρχουν και εκείνα τα ΜΜΕ που ενημερώνουν τον κόσμο αντικειμενικά. Το αν ο κόσμος, οι πολίτες, τα επιλέγουν για την ενημέρωσή τους, είναι μία άλλη (πικρή) ιστορία.
Άρα, όπως καταλαβαίνει κανείς, υπάρχει απάντηση στο ερώτημα που θέτει ο τίτλος του άρθρου. Και βέβαια οι δημοσιογράφοι μπορούν (ξέρουν το πώς να το κάνουν) να συμμετάσχουν σε μία γενική απεργία, το θέμα, όμως, είναι πως δεν είναι σε θέση να το κάνουν γιατί τα «συνδικαλιστικά» τους όργανα δεν μπορούν να διασφαλίσουν ότι η απεργία θα περιφρουρηθεί και δεν μπορούν (ή δε θέλουν ή δεν είναι ικανά) να διαφυλάξουν πως την ώρα που εμείς θα απεργούμε κάποιοι άλλοι δε θα στήσουν πάρτι κυβερνητικής προπαγάνδας στις πλάτες τις δικές μας αλλά και της κοινωνίας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
